Meses despuis de ter o accidente que me fixo perder a perna, chegates ti, o mellor que pasou na vida. Ti coseguites de algo que algo tan traumatico como a perder unha perna con 19 anos fose fácil. Algo increíble.
Levo xa mais de 12 anos contigo e ainda sigo tendo escalofríos (dos que gustan) cada vez que despertó o teu lado, e cando de abren as portas do aeroporto de volta dos torneos te a vexo esperándome. Non podo imaxinar a vida sen ti o meu lado.
Muitas veces estou tan centrado no tenis que me despisto e non che presto a atención que te mereces. Son tan parvo que non me dou conta. Ti, que eres a millor muller do mundo, non me dis nada, e ademais sigue sendo a mais cariñosa e a mais currante. Ti sigues igual, cuidando de min e levando o peso das tendas, que si non fose por ti sería imposible que funcionasen. Aguantas como una campeona as miñas continuas ausencias, e eu non son quen de prestarche a atención que se mereces.
Perdón, desde o mais fondo do meu corazón. Sintome o mais miserable do mundo. Pidesme tan pouco a cambio de todo, e ainda así, en ocasións non sei darcho. Perdoname por este despiste continuo que teño. Por non saber apreciar o gran esforzó que fais para que eu poda disfrutar do tenis e me sinta realizado e útil. Gracias Lorena. Ainda que eu non sepa expresalo ben, quero que sepas que eres o mais importante da miña vida. Nin tenis, nin viaxes, nin negocios. Ti, solo ti, eres o primero e o único motivo polo que deixaria todo sin pensalo un solo instante. Espero poder corresponderche con una pequeña parte do que ti me das cada día. QUEROTE TODO LORENA!!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario