Meses despuis de ter o accidente que me fixo perder a perna, chegates ti, o mellor que pasou na vida. Ti coseguites de algo que algo tan traumatico como a perder unha perna con 19 anos fose fácil. Algo increíble.
Levo xa mais de 12 anos contigo e ainda sigo tendo escalofríos (dos que gustan) cada vez que despertó o teu lado, e cando de abren as portas do aeroporto de volta dos torneos te a vexo esperándome. Non podo imaxinar a vida sen ti o meu lado.
Muitas veces estou tan centrado no tenis que me despisto e non che presto a atención que te mereces. Son tan parvo que non me dou conta. Ti, que eres a millor muller do mundo, non me dis nada, e ademais sigue sendo a mais cariñosa e a mais currante. Ti sigues igual, cuidando de min e levando o peso das tendas, que si non fose por ti sería imposible que funcionasen. Aguantas como una campeona as miñas continuas ausencias, e eu non son quen de prestarche a atención que se mereces.
Perdón, desde o mais fondo do meu corazón. Sintome o mais miserable do mundo. Pidesme tan pouco a cambio de todo, e ainda así, en ocasións non sei darcho. Perdoname por este despiste continuo que teño. Por non saber apreciar o gran esforzó que fais para que eu poda disfrutar do tenis e me sinta realizado e útil. Gracias Lorena. Ainda que eu non sepa expresalo ben, quero que sepas que eres o mais importante da miña vida. Nin tenis, nin viaxes, nin negocios. Ti, solo ti, eres o primero e o único motivo polo que deixaria todo sin pensalo un solo instante. Espero poder corresponderche con una pequeña parte do que ti me das cada día. QUEROTE TODO LORENA!!!